رضایت بازیکنان و ورزشکاران
رضایت بازیکنان و ورزشکارن خرسندی و خشنودی خاطر ناشی از سازگاری انتظارات آنها با عملکرد باشگاه یا مجموعه ورزشی مورد نظر است. هر چه باشگاه ورزشی عملکرد مطابق انتظارات بازیکنان داشته باشد رضایت بازیکنان نیز بیشتر خواهد بود. به عبارت ساده رضایت ورزشکاران یک باشگاه براساس فاصله بین ادراکات و انتظارات آنها قابل سنجش است.
بازیکنان حرفه‌ای باشگاه‌های ورزشی نیز درست مانند کارکنان سازمان هستند. بنابراین مفاهیم تئوریکی مانند رضایت شغلی در اینجا نیز صدق می‌کند. یک ورزشکار حرفه‌ای دستمزدی حرفه‌ای دریافت می‌کند و باید عملکردی حرفه‌ای نیز داشته باشد. برای دستیابی به این سطح مطلوب از عملکرد مدیران مجموعه‌های ورزشی نیز باید مانند مدیران سازمان‌ها جنبه‌های متعددی را در نظر بگیرند. یکی از مهم‌ترین جنبه‌های مورد نظر رضایت بازیکنان و ورزشکاران است.
محیط باشگاه ورزشی مانند محیط کار سازمانی به مثابه منزل دوم بازیکنان می‌باشد. چه بسا ورزشکارانی عمده ساعات شبانه روز خود را در محیط باشگاه به سر میبرند. بنابراین بدیهی است که محیط کار نیز باید همچون خانه برآورنده حداقلی نیازهای روحی و روانی افراد باشد. به این ترتیب بازیکنان ضمن کسب درآمد و ارتقای سطح دانش و مهارت حرفه‌ای خود به خدمتی صادقانه و موثر بپردازند. نظر به اهمیت موضوع در این مقاله به تشریح رضایت بازیکنان و ورزشکاران از منظر مدیریت ورزشی پرداخته شده است.
تعریف رضایت بازیکنان ورزشی
رضایت شغلی نوعی احساس خشنودی است که در نتیجه دستیابی به هدف‌ها بدست می‌آید. رضایت یک نگرش مهم شغلی و سازمانی است که تاثیر مثبت بر عملکرد سازمان‌ها دارد. پژوهش‌ها نشان می‌دهد بازیکنانی که دارای تعهد کمتری هستند خروج از مجموعه ورزشی و غیبت در آنها بیشتراست. این افراد طول دوره حرفه‌ای کمتری را دارند و زود از ورزش دور می‌شوند.
در یک مفهوم کلان رضایت بازیکنان نتیجه ارزیابی ویژگی‌های شغلی است و عبارت است از ارزیابی بازیکن در مورد شغل خودش. اینکه در یک ارزیابی کلی آیا فرد احساس مثبتی به عوامل شغلی خود دارد. عوامل درونی-محتوایی یا صفات و ویژگی‌های کار همانند معنی دار بودن کار، مهارت کافی فرد، تنوع در کار بر انگیزه، رضایت و تعهد شغلی تاثیر دارند. همچنین عوامل زمینه‌ای یا بیرونی از جمله دستمزد، امنیت شغلی، ابهام نقش، ساختار سازمانی، شرایط فیزیکی کار نیز از دیگر عوامل موثر در این حوزه هستند. برای سنجش این مقوله از پرسشنامه رضایت بازیکنان استفاده می‌شود.
رضایت شغلی ورزشکاران مفهومی پیچیده و چندبعدی است که با عوامل روانی، جسمانی و اجتماعی ارتباط دارد. تنها یک عامل موجب رضایت شغلی نمی‌شود. بلکه ترکیب معینی از مجموعه عوامل گوناگون سبب می‌گردند که بازیکن در لحظه معینی از زمان از شغلش احساس رضایت نماید. این عوامل باعث می‌شود بازیکن به خود بگوید که از شغلش راضی است و از آن لذت می‌برد. بازیکن با تأکیدی که بر عوامل مختلف از جمله درآمد، ارزش اجتماعی شغل، شرایط کار و فرآورده‌های اشتغال در زمان‌ها ی متفاوت دارد. به‌طرق گوناگون احساس رضایت از شغلش می‌نماید.
عوامل موثر در رضایت بازیکنان
عوامل موثر در رضایت بازیکنان و ورزشکاران عبارتند از:
حقوق و دستمزد: هر بازیکنی باید در مقابل کاری که انجام می‌دهد پول بگیرد. میزان آن باید در حدودی باشد که هر کس آن کار را انجام بدهد می‌گیرد. میزان دستمزد شخصیت او را پایین بیاورد زیرا پول در عین حال که از عوامل اساسی زندگی به شمار می‌رود اما شخصیت بازیکن مهم‌تر و با ارزش‌تر از پولی است که به او پرداخت می‌شود.
امنیت: امنیت شغلی یعنی این که بازیکن بداند کاری را که در دست دارد در طول حیات ورزشی‌اس ادامه دارد. عمر ورزش قهرمانی بسیار کوتاه است و خطرات ایمنی در این حوزه نیز بسیار بالا است. بنابراین امنیت شغلی در ورزش گاهی از عامل پول هم مهم‌تر است.
شرایط مساعد کار: بازیکنان دوست دارند در یک محیط تمیز و آراسته کار کنند. هر قدر محیط کار جالب و خوشایند باشد، بازده کار بیشتر خواهد شد.
فرصت پیشرفت: عامل مؤثر دیگر در رضایت شغلی این است که بازیکنان اطمینان داشته باشد که فرصت پیشرفت همیشه برایش وجود دارد. بازیکن باید بداند با ایجاد شرایط لازم و روشن در خود از قبیل مهارت بیشتر به درجات بالا ارتقاء یابد.
روابط شخصی: بازیکنان علاقمندند با افرادی کار کنند که میان ایشان محبت متقابل حکمفرماست. هر بازیکن علاقمند است که همکارانش دوستان مهربان او باشند. همچنین مورد محبت مدیرش قرار بگیرد و همواره نظر او را درباره خودش بداند. همچنین، مدیر به پیشرفت کارمند یا کارگرش توجه کند و حتی این توجه خود را به او بگوید.
هماهنگی با استعداد: بازیکن وقتی از بازی لذت خواهد برد و راضی خواهد شد که با استعدادهای بدنی و عقلی وی متناسب باشد.
هماهنگی با رغبت: بازیکن از انجام کاری که دوست دارد لذت می‌برد و موفقیت بیشتری به دست می‌آورد. البته ممکن است شخص ابتدا کاری را که مورد علاقه‌اش نیست به ناچار به عهده بگیرد. ولی به تدریج در اثر کسب مهارت و احساس موفقیت، احتمال زیاد هست که نسبت به آن شغل رغبت پیدا کند.
مهارت: مهارت در یک حرفه نیز در تأمین رضایت بازیکنان بسیار مؤثر است.
خستگی: همه بازیکنان مدتی بعد از انجام کار احساس خستگی می‌کنند و این خستگی بر بازده شخص اثر می‌گذارد. از این رو باید در هر کار مسئله خستگی و تأثیر آن را در شخص و کارش در نظر گرفت. علاوه بر این‌ها شرایط و خصایص محیطی کار و وسایل آن نیز در فردی که آن کار را انجام می‌دهد مؤثرند.
سخن پایانی
خشنودی و رضایت بازیکنان عامل مهمی در پیشگویی و درک رفتار یک مجموعه ورزشی است. بررسی این مقوله به سرپرستان در شناسایی مشکلات بالقوه و رهبری در ورزش کمک می‌کند. رضایت بازیکنان موجب افزایش تعهد آنها به مجموعه ورزشی می‌شود. تعهد مبین نیرویی است که فرد را ملزم می‌کند در سازمان بماند و با تعلق خاطر در جهت تحقق اهداف سازمان کار کند. بنابرایت برآورده کردن رضایت ورزشکاران زمینه را برای موفقیت باشگاه ورزشی مهیا می‌کند.
در بررسی عوامل موثر بر رضایت ورزشکاران به موارد متعددی اشاره می‌شود. حقوق و دستمزد و امنیت در جایگاه نخست قرار دارند. همچنین شرایط محیط ورزشی، استعدادیابی، روابط شخصی، توسعه مهارت‌ها و توجه به خستگی نیز باید مورد توجه قرار گیرد. پیامدهای رضایت بازیکنان نیز تعهد بیشتر به مجموعه ورزشی و کاهش تمایل به ترک مجموعه است. باید با رهبری و هدایت صحیح فشارهای روانی از روی بازیکنان کم شود. در این صورت پیامدهای مثبت رضایت ورزشکاران هم به صورت فردی و هم به صورت تیمی ظهور خواهد کرد.
