روابط عمومی دیجیتال

روابط عمومی دیجیتال به استفاده از فناوری دیجیتالی برای افزایش دسترسی، ارتباطات و ارائه اطلاعات به کاربران و کسب اطلاعات از آنها اشاره دارد. این قرائت جدیدی از مفهوم سنتی روابط عمومی در آمیخته بازاریابی ترفیع در بستر انقلابی است که در فناوری‌های دیجیتالی رخ داد.

ارائه خدمات و اطلاعات ارتباطی به کاربران، سازمان‌ها و نهادها و دریافت اطلاعات از طریق آن هدف اصلی این رویکرد است. بنابراین وظیفه روابط عمومی الکترونیکی و دیجیتالی، کسب نظرات مخاطبان در کوتاهترین زمان، ارتباط دو طرفه با مخاطب است. ابزارهای دیجیتالی امکان دریافت نظرات و انتقادات آنها در کمترین زمان را ممکن می‌سازند. چرا که تعامل با مخاطب بیشتر میشود و در بسیاری از سایت‌های موجود بلافاصله می‌توان نظرات مخاطبان را جویا شد. در حالیکه در رسانه‌های سنتی، معمولاً مخاطبان به‌سرعت و بهدرستی نسبت به پیام واکنش نشان نمی‌دهند.

وقتی پیام در رسانه‌های مکتوب، نوشته شد دیگر در اختیار منبع نیست. اما در سایت سازمان، امکان اصلاح و تغییر اخبار وجود دارد. در چنین شبکه‌ای می‌توان قوانین و مقررات آیین‌نامه و ضوابطی را که سازمان بر اساس آنها عمل می‌کند، در معرض افکار عمومی قرار داد. شهروندان می‌توانند برای انجام امور خود در ارتباط با سازمان مربوطه، اطلاعات خود را به بهترین شکل دریافت کنند. به این ترتیب روابط عمومی در جامعه اطلاعاتی، زمینه شفاف‌سازی و امکان دسترسی همگان به اطلاعات مربوط را مهیا می‌کند. همچنین امکان نقد و ارزیابی برنامه‌ها و در نتیجه نظارت عمومی را نیز به قصد بهسازی فرآیندهای جاری و کمک به تصمیم‌گیری فراهم می‌سازد.

تعریف روابط عمومی دیجیتال و الکترونیک

روابط عمومی دیجیتال (DPR) برگردان پارسی Digital public relation است و با روابط عمومی الکترونیک مترادف هم نیستند. دیجیتالی شدن رویکرد چیره هزاره سوم است که متضمن تحول دیجیتال در همه عرصه‌های زندگی شخصی و سازمانی است. روابط عمومی الکترونیک اشاره به استفاده از همه ابزارهای الکترونیک برای فعالیت‌های سنتی روابط عمومی دارد. با این وجود در این مطالعه هر دو مقوله در یک معنا بکار رفته است.

روابط عمومی الکترونیک فعالیتی است که با استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات، سعی دارد اثربخشی فعالیت‌های روابط عمومی را در رابطه با اهداف سازمان و به ویژه جلب رضایت ذی‌نفعان بیشینه سازد. در این شیوه باید صدای مشتری را از طریق ابزارهای دیجیتالی شنید که به ندای دیجیتال مشتریان موسوم است.

در این معنا، روابط عمومی الکترونیک در مقایسه با روابط عمومی سنتی از نظر هدف و نقش و جایگاه در سازمان، تغییری نکرده ولی از توانمندی بمراتب بالاتری از حیث افزایش بهره‌وری و کارآیی و ارتباط مناسب‌تر بین سازمان و مخاطبان آن برخوردار است.

روابط عمومی الکترونیک به لحاظ مفهومی فرقی با روابط عمومی سنتی ندارد. در روابط عمومی الکترونیک ما از کاغذ استفاده نمی کنیم و شاید وجه تمایز اصلی روابط عمومی الکترونیک و روابط‌‌عمومی سنتی به لحاظ شکلی در همین نکته نهفته باشد؛ چون همه ابزارند و معمولا از ابزار برای رسیدن به اهداف که در فلسفه وجودی هنر هشتم نهفته شده استفاده می‌شود.

این روش زمینه بالقوه‌ای برای کمک به ایجاد رابطه‌ای ساده، روان و مؤثر بین سازمان‌ها و مؤسسات با سازمان‌ها و مؤسسات دیگر و نهادهای اجتماعی و مدنی فراهم می‌کند. این روابط در راستای ارائه خدمات اطلاعات و خدماتی کم‌هزینه، فوری و فراگیر به کلیه گروه‌های کاربر فراهم خواهد کرد.

هدف روابط عمومی دیجیتال

هدف از راه اندازی روابط عمومی الکترونیک، رسیدن به روزی است که بتوان تمام خدمات یک سازمان را به طور شبانه‌روزی، بدون مراجعه فیزیکی مخاطبان آن سازمان و تنها از طریق اتصال به پایگاه‌های آن نهاد انجام داد. روابط عمومی نقش مهم و برجستهای در برخورد با مخاطبان دارد. به علت ارتباط گسترده با تعداد زیادی از مخاطبان که روزانه به آن مراجعه و درخواست اطلاعات میکنند، می‌تواند روش مناسبی در اختیار مدیران سازمان‌ها و مؤسسات قرار دهد.

همچنین به کمک روابط عمومی الکترونیک مردم می‌توانند نظرات خود را آسانتر و زودتر به گوش مسئولان سازمان برسانند. این کار از نظرسنجی‌هایی که انجام آن مستلزم صرف وقت و هزینه بسیار استف جلوگیری می‌کند. سرعت اطلاع رسانی، اصلیترین عاملی است که روابط عمومی الکترونیک را بر روابط عمومی سنتی » روابط عمومی الکترونیک، کاهش هزینه‌های غیرضروری در انتقال اطلاعات و کمک به «. تحمیل می‌کند کاهش هزینه‌های خدمات اضافی است. یورگن مارلو بر این امر تأکید می‌کند: در فرم سنتی روابط عمومی انتقال اطلاعات به طور ناقص و با هزینه گزاف صورت می‌گیرد.

الزامات روابط عمومی دیجیتال

با ظهور عصر جهانی‌شدن، از روابط عمومی‌ها انتظار می‌رود که محیط مناسبی را برای ایجاد تعامل در قوانین به وجود آورند. همچنین اصلاحات لازم را در سازمان‌های مربوط برای اجرای نقش راهبردی و نظارتی عملی کنند. در این سازمان‌ها انتقال اطلاعات به صورت عمودی و افقی به طور فزاینده‌ای از طریق حرکت کاغذها صورت می‌گیرد. یکی از الزامات اساسی برای ورود مدیریت روابط عمومی به عصر دیجیتالی و الکترونیک آن است که فناوری ارتباطی و اطلاعاتی جدید، جانشین جریان مکاتبات بین هرم سازمان و دریافت‌کننده خطمشی و مخاطبان و مشتریان سازمان بشود.

برای تحقق روابط عمومی دیجیتالی و الکترونیکی اقدامات زیر ضروری است:

• رهبری سازمان از بالای هرم
• ایجاد بینش سازمانی
• تعهد به تأمین منابع
• پشتیبانی واقعی از تغییر روابط عمومی از سنتی به الکترونیکی و دیجیتالی
• اجراشدن با سرعت تغییرات
• طراحی استراتژیک آن برای تحولات آتی
• آمادگی بافت سازمانی برای این تحولات
• ایجاد امید به عدم خطر افتادن آنها

با این همه، روشن است که زیرساخت‌های ارتباطی برای توسعه فناوری اطلاعات از اهمیت برخوردار است. اهمیت دادن به روابط عمومی الکترونیک از سوی مدیران و سیاست‌گذاران، می‌تواند این شرایط را تسهیل نماید.

خلاصه و جمع‌بندی

روابط عمومی الکترونیک به لحاظ مفهومی فرقی با روابط عمومی سنتی ندارد. در روابط عمومی الکترونیک از کاغذ استفاده نمی‌شود و شاید وجه تمایز اصلی روابط عمومی الکترونیک و روابط‌‌عمومی سنتی به لحاظ شکلی در همین نکته نهفته باشد.

یکی از مزیت‌های اصلی روابط عمومی الکترونیک، تعاملی بودن آن است. کارگزاران روابط عمومی می‌توانند از طریق تریبون‌های آزاد فهرست پستی با همکاران خود در سراسر جهان تعامل داشته باشند و اینترنت این تعامل را آسان تر کرده است.

در فرم سنتی روابط عمومی، انتقال اطلاعات به طور ناقص صورت می‌گیرد و هزینه‌های زیادی صرف اشتباهات می‌شود. این اشتباهات و افزایش هزینه‌ها سبب شده تا کارگزاران روابط عمومی به استفاده از خدمات فناوری اطلاعات به ویژه روابط عمومی الکترونیک گرایش بیشتری پیدا کنند.

همچنین از روابط عمومی الکترونیک می‌توان برای توسعه طرح‌های موجود روابط عمومی استفاده کرد که باعث توسعه فعالیت‌های سنتی آن نیز می‌شود. به علاوه روابط عمومی الکترونیک، رابطه موجود بین متخصصان روابط عمومی و روزنامه نگاران را تغییر داده است. این امر نشانگر این است که روابط عمومی از پوسته یک شغل رابطه یی صرف خارج خواهدشد و به جایگاه شایسته و بایسته خود دست می‌یابد.